op een dag valt de Grote Muur

we zetten alle eilanden op stelten

langs de rafelranden van de wereld

In gesprek met Johan Clarysse

Ik geef een schouderklop en je verdwijnt

groeiringen die de tel zijn kwijtgeraakt

Je penseel haalt me uit evenwicht

Nog even wil ze onderduiken

alles mag blijven waar het achtergelaten werd

van koraalriffen tot ballingsoorden

Onze tongen die liefde en oorlog begonnen

Onze bijlen hebben we op de bomen stukgeslagen.

het dood gewicht van eeuwen opgestapeld avondlicht

Hij vertaalde hun signalen langs draden van schimmels

Ik ben meer dan wat ik zag ...

alsof je me van het bed wil duwen

Mijn tenen tasten de barsten af in het pad.

zie de reiger die nooit wegkwam

De stille getuige met lippen van natuursteen

de naakte waarheid rooft geen eieren uit nesten