op een blad van recyclage-eierschaal

rondom woelt de branding

graaf woordfossielen op

ik deel een huis met duizend mensen

onze mantels blijven sneeuwen

Na het betere bochtenwerk is hij alsnog gecrasht

diep in mijn bast draag ik wilde loten

ik geef een schouderklop en je verdwijnt

zet alle ramen open

haar glimmende benen malen de verzuring

uit onze buik scheurde een binnenzee

niet jij fietst, maar de aarde draait

bij een foto van Marieke Eggermont

spreek als een waterval

de eerste viool

zij waait me schoon en houdt de ramen open in mijn hoofd

het decor sneuvelt mee

een arm strekken naar een hoger doel

ochtendcocktail van vrees en verlangen

We verplaatsen ons als schildpadden door het huis