Fluctus

rondom woelt de branding, spatten schuimkoppen

uiteen, toch is dit schouwtoneel je vreemd –

het water klopt zich op, de golven klimmen

almaar hoger, nemen geen tijd meer om zich uit te strekken

en te gaan liggen, houden de boog gespannen

hoe krachtig is de maalstroom

waarin je uren onbeweeglijk stil kan zitten

de wind het zingen laat, de rand zijn afstand tot het middelpunt

waarin alles om je heen draait

tot het duister je afgematte ogen binnendringt

en ook jij begint te wervelen

opgaat in een schimmenspel dat danst en razendsnel

beweegt onder je oogleden, in luttele seconden vorm geeft

aan de diepte van een kolkend gat