Veilige haven

gespierd lycra, naakt als een speer

prikt gaten in de glazen droom

van een immer demarrerende wereld

een staak wuift staand op de pedalen

strak in zijn eigen eeuwigheid

met de ijzeren geest van cortenstaal

terwijl roest in de luwte houvast zoekt

terwijl jong geboren pelotons zwelgen

in verhalen over oude veldwegen

juist op het moment dat jij de stilstand

laat ervaren tussen puntige kasseien

soms, heel soms gebeurt een wonder:

niet jij fietst, maar de aarde draait