Fietspad

Dit is de vaart van een vrouw op een uur dat de blik van zwart-

romantische dichters de lucht nog niet bezoedeld heeft. Soepel

fietst ze door mijn gedachten, koperblonde haren golven haar gratie

achterna. Ze kantelt haar hoofd lichtjes naar rechts. Weegt het gevoel

zwaarder door dan de rede? Welke nacht ademt ze uit? Haar

glimmende benen malen de verzuring in de mijne tot voer voor

bermkonijnen. Ze duwt haar plooirokje tussen haar dijen, wat niet kan

voorkomen dat ik een opwaaiende versregel vang op het moment dat

we elkaar kruisen. Haar parfum is een zucht waarin honderd lusten gestorven

zijn. Zo vertelt mijn schaduw mij nadat hij een seconde raakte aan de hare.