De stille getuige met lippen van natuursteen

de naakte waarheid rooft geen eieren uit nesten

we worden vinnig geboren in een duistere diepte

Mist veegt de horizon uit ...

mijn bloemen zijn niet geschikt voor een vaas

Geen kookwekker maakt de tijd eenduidig

Hitte zuigt kleur uit de hemel ...

zo speuren we de geniepigste dieven op

de lindenbloesem pleit jou vrij

in mijn wieg bespeurde je de zoete nestgeur na het drinken

in de grijstinten van een stomme film

hoe kunnen wij aan zijn afscheid wennen.

In ruil voor letters spuw je melktanden uit.

Een geurmozaïek van gras en benzine stijgt op uit de maaier die ons gazon verorbert

Marcherend over ijskappen en gletsjers

elk tijdsgewricht kent zijn eigen artrose

Straten worden kanalen en jij overdenkt de bodem

herstel kreuken in een handomdraai