Een stem in de tijd

Blindelings het hart van motoren vinden

en in het hout van gevallen bomen

de zwakke plekken aan te wijzen.

Bladwijzers in documenten, stenen

voor de stad, mijn hand op jouw hart,

alles met aandacht aan te brengen.

Ergens even zijn, ergens even blijven.

Een stem te hebben in de tijd

niets meer en niets minder.

Muren slechten, slopen wat uitzicht

op de einder hindert. Waar nodig

de onvertogen woorden laten vallen.

Wijn te drinken uit groene roemers,

weten dat wij – moleculen in een heelal

waar we enkel naar kunnen raden –

niets dan toeval zijn. En nooit, nee nooit

de genade vergeten van dat ene leven

dat het jouwe is en niet dat van een ander.

© Paul Rigolle

Lees hier het interview met Paul Rigolle!