de natte ribbels verharden bij elke windvlaag

in ons geolied raderwerk

Hij maakt het bestek op van mijn geest

Elk jaar na die onverloren tijd maken wij samen de overtocht. We ijlen als een lied, alsof er geen oevers zijn, bruggen niet moeten...

niet weten hoe een zandkasteel te onderhouden

Takken werden zachte wegen

gelakte eik met rode velours en koperbeslag

we houden elkaar tegen het licht

Met natte vingers raap ik het verleden bijeen

herinneringen herkauwen

in de kreuken van het dekbed

jaar na jaar leggen wij ringen als geloften af

Tram vijftien rekt zich uit voor een nieuw rondje

de kou trekt mijn vingers krom

als de herfst in een esdoornblad

Wie woorden neerzet ziet ze leegwaaien

de stilte tussen de noten

Waar het geluk van vingers ontstaat

tussen raam en rolluik

achter plexiglas