Vertakkingen IX

Elk jaar na die onverloren tijd

maken wij samen de overtocht.

We ijlen als een lied, alsof er

geen oevers zijn, bruggen niet moeten landen.

Aan weerskanten van het ijs communiceren

onze binnenoren. In het midden zwemt zoetwater.

Niets verdwijnt, regen is wijn waar rood

geen bedrog kent. We rakelen de passie op en het verlangen

meer dan de pijn van ouders te zijn.

lees het bijhorende interview