Alsof de hitte ons van binnenuit bekroop

het vuur in de jerrycan is nog vloeibaar

Kansen meren niet meer aan.

tussen water en gepolijst slik

nu alle golven zijn gebroken

als Neptunus de aftocht blaast

de vloedlijn is bezaaid met gruis

niet weten hoe een zandkasteel te onderhouden

Met natte vingers raap ik het verleden bijeen

de dag begint zonder ons

daar waar het woord aan rafels gaat

Ergens achter blijven haken

Sleutels van de slaap bieden toegang tot onbetreden gedachten.

met elke trede word je kleiner

Wat moet ze tegen haar kletsnatte lichaam zeggen?

niet weten welke huid je aan moet voor het pas gestreken blauwe laken niet weten hoe het hoofd te buigen water wil niet in de armen...

Tenen schrapen moed bijeen, loeren lillend over de rand van een ruwe, blauwe tong. Meer dan tien meter diep sidderen...

mijn naam zit me niet als gegoten ik neem en eet een rantsoen van taal bijt in eigen wangen, blijf aan lippen kleven de schreeuw is armer...

‘Maar ze maken hier geen engelen, alleen jongens van vlees en bloed.’ Marieke Lucas Rijneveld De hete adem in m’n nek dampt aan, schenkt...

de meisjes dragen een braillebril die alles en iedereen overkapt inkapselt inpakt in noppenfolie elk stofje vormt een grauw grijs...