top of page

58

Foto van schrijver: Barbara De MunnynckBarbara De Munnynck

Waarom wil ik altijd alles lezen?

Ik kom overal te laat

Op dit uur is het strand godvergeten

maar ik kan de verhalen 

die om mijn voeten spelen 

niet negeren


Ik woel – misschien te gretig – door het gruis

voel hoe kleine vingers de mijne omklemmen

Even later klimt het langs mijn handrug omhoog –

het kind dat in bed lag met liefde en dood


Ik stop het in mijn jaszak, neem het mee naar huis

Waarom ga ik op elk voorstel in?

Geef me klei en ik boetseer een golem

de zoveelste vondeling naar mijn beeld


Maar dit kind...

dit kind draagt alles in zich

Het werd geboren onder gespleten hemel

Het is moe, heeft felle ogen, valt niet samen

en het weet niet naar welke kant gedraaid


Ik begin met voorzichtig masseren

Kneed de schouders wat zachter

Neem het grove, Griekse weg

Een zuchtje wind door de neus, meer lijkt niet nodig

In de kleine borstkas rolt taal af en aan


We schrijven – en er is niets meer waardevol

We schrijven – en het is water naar de zee

Steeds weer schrijven we 

dezelfde vraag naar boven


Wie weet ooit naar welke kant gedraaid?



uit de reeks: Gruis


bottom of page