ontwijk geen tegenvoeters

Achter de schutting lag ik stekelig alleen

de kleuren van haar jeugd in facetten uitgestrooid

in mijn wieg bespeurde je de zoete nestgeur na het drinken

in de grijstinten van een stomme film

hoe kunnen wij aan zijn afscheid wennen.

Op het ijs ben ik het mikpunt

mijn lichaam de wachtende brievenbus

De snelweg trekt een suizend vacuüm

De wekkerradio braakt oorlog uit.

ondergronds worden plannen gesmeed

In een straat waar gevelreclame licht van verre oorden vangt

In ruil voor letters spuw je melktanden uit.

Een geurmozaïek van gras en benzine stijgt op uit de maaier die ons gazon verorbert

Ik leg haar waar ze moet zijn: aan de overkant.

Ik kies voor het pad dat ik niet eerder zag.

Geen licht beklijft

Marcherend over ijskappen en gletsjers

Woorden bevuilen mijn mond, botsen als in een flipperkast

Je leed, een uitgestoken hand.