hoe kunnen wij aan zijn afscheid wennen.

Op het ijs ben ik het mikpunt

mijn lichaam de wachtende brievenbus

De snelweg trekt een suizend vacuüm

De wekkerradio braakt oorlog uit.

ondergronds worden plannen gesmeed

In een straat waar gevelreclame licht van verre oorden vangt

In ruil voor letters spuw je melktanden uit.

Een geurmozaïek van gras en benzine stijgt op uit de maaier die ons gazon verorbert

Ik leg haar waar ze moet zijn: aan de overkant.

Ik kies voor het pad dat ik niet eerder zag.

Geen licht beklijft

Marcherend over ijskappen en gletsjers

Woorden bevuilen mijn mond, botsen als in een flipperkast

Je leed, een uitgestoken hand.

elk tijdsgewricht kent zijn eigen artrose

Straten worden kanalen en jij overdenkt de bodem

het kind dat achterbleef

Tussen hen in spookt een veelvormig ding

Ik laat ons leeg als een japanse tuin achter