Ouderlijk huis

ze verontschuldigt zich dat ze er is

bomen zijn weer kaal, niets dat verhult geruisloos de sapstroom door haar vertakte aderen

langs de zelfkant van het woud doorweven haar voeten het mos

na de wandeling de warme thee

smeltpunt in het lappendeken van aaneengeregen levens

doorheen de lussen van het breiwerk nog de wind

haar voorouders die meer weten dan zij

ze ontwaakt drie keer tot ze wakker is

herkent haar eigen huis door kinderogen

het glas in lood een caleidoscoop

de kleuren van haar jeugd in facetten uitgestrooid

tevergeefs vangt ze sterren in een doos

ze lost haar oude schepen

neerwaarts bollen de zeilen

het nieuwe nest kan vorm krijgen

ze blijkt toch nog niet uitgestorven