lakens leeg, liefde verdampt

een wolkbreuk hangt in de lucht

een mot die om haar dood danst

om onze afstand in kaart brengen

zoals wortels een schimmel toelaten

hij loopt achterop

jaar na jaar leggen wij ringen als geloften af

een klaverveld vol vertrapt geluk

myriade van mogelijkheden

Zolang we blijven dansen rond een kern

Altijd weer dat aarzelen

het handgemeen tussen hem en haar

neerstrijken op een klavier

taal breekt een bedding

in de marmeren vlammen van de vloer

Als ruimtevaarders achterhalen we alle schijngestalten

In de sombere bossen rilt de beer.

hoe het nog lang nadien zo onuitwisbaar scheen

de echo van haar valse lach

van muren ken je de voegen die niet willen wijken het wegsterven van uitgebloeide klanken onder het dak groeit het gat waar je door moet...