_edited.png)
we hebben het op de grond gelegd
misschien was het niet meer te dragen
wat al die tijd zo solide leek
lag breekbaar nu we het uit handen
wie zou er langs, de pas vertraagd, een rondje eromheen,
een kleine duw voorzichtig met de voet?
stonden wij onttrokken aan het zicht
te kijken naar wie het vinden zou en wat ermee te doen,
of waren we, nu het zo goed als weggedaan
niet meer het onze, elk ons weegs gegaan
jawel, er kwamen mensen langs, maar niemand zag
wat daar zo in zichzelf te liggen lag, en zeker,
het had geen waarde, gebutst en uitgeblust voor wie het niet boeide, voor wie niet zag hoe het als licht
van een gedoofde ster nog lang nadien zo onuitwisbaar
scheen, zo godsontiegelijk gloeide.