Lichtjaren

we hebben het op de grond gelegd

misschien was het niet meer te dragen

wat al die tijd zo solide leek

lag breekbaar nu we het uit handen

wie zou er langs, de pas vertraagd, een rondje eromheen,

een kleine duw voorzichtig met de voet?

stonden wij onttrokken aan het zicht

te kijken naar wie het vinden zou en wat ermee te doen,

of waren we, nu het zo goed als weggedaan

niet meer het onze, elk ons weegs gegaan

jawel, er kwamen mensen langs, maar niemand zag

wat daar zo in zichzelf te liggen lag, en zeker,

het had geen waarde, gebutst en uitgeblust voor wie het niet boeide, voor wie niet zag hoe het als licht

van een gedoofde ster nog lang nadien zo onuitwisbaar

scheen, zo godsontiegelijk gloeide.

uit: In het land van Utopie