Sleutels

Zal ik je vertellen hoe het is om hier te zijn.

Een later land, ergens tussenin en achteraf,

op de breuklijn van polder en pijn, laat ik jou in.

Zuurstof is wat ik wil maar verkavelaars knagen

al mijn einders uit. Hoe men hier de grond bemaalt

waarop straks de tuinkabouters komen, hoe men jaartallen

in de daken etst, het heeft geen oog. Rondjes lopend,

kopjes gevend, de dikke jagers in de velden leggen

zichzelf niet neer. Mondjesmaat en krenterigheid,

de schrik die heilig is. Droom van lood om ijzer

wordt in villa’s van vanille uitgebreid en feestelijk

hier wel vaker de eigen huid gered. Zij die bang

en bloot voor wat anders is blijven doen alsof licht

en donker in ons niet met en naast elkaar bestaan,

we zien ze komen, ze rukken aan. Niet met mij,

bezweer ik. Al lijken ook hun woorden traag en taai,

nooit, zeg ik, nooit zullen het de sleutels zijn die binnen

kunnen vallen in de besloten kamers van dit gedicht.

Uit de cyclus ‘Too Late Blues.

Al te late brieven aan John Cassavetes’ -

Van het hart een steen, Poëziecentrum 2009