Overkant

Misschien een argeloze pakketbezorger of een

te snelle scooter, een vrachtwagen die hier niet

hoorde, haar leemkleurig lijf niet zag.

Op het asfalt ligt zij onbewogen

buik met broedsel, bonte poten. 

We zijn als vrouwen onder elkaar als ik hurk

op dit harde grijs dat veren spreidt, dons losrukt,

snavels splijt, knieën schaaft. 

Ik leg haar waar ze moet zijn: aan de overkant. 

Ze weegt niet meer dan een pak suiker

klopt warm na, ik zie nog lente in haar ogen. 

Aan de rand van het veld de groen gekrulde woerd

zijn waggelend lijf blijft hier, heen en weer

verwoed heen en weer, roept en roept en roept.

uit: Wisselplaats - uitgeverij U2pi