Ode aan Jos Struelens

Geheel met de dag

Geheel als citrien

Geheel als de zon

Verscheen u op de overloop van laat augustus

Zoals alleen een wijze bron

In schijnen van pyriet kon voldoen

Zoals het goud in fluitenkruid stond

Vergat ik wat begon als pijn

Als het donkere lied dat namen gaf

Aan wat verdriet niet stelpen kon

Zo dacht ik mij vast

Aan de scherpsappen van bereklauw

Aan de stekels van kale jonkers

Die hun paarse bloemen

Naar traag bevattingsvermogen

Naar een maan deden groeien

Die bleek stond als krijt

In een schaal van diamant

Maar u kende de sterren

Hun banen en hun reizen

Hun reilen en zeilen

U wist wat gedachte behoorde te zijn

Het vatten van niet gezegde woorden

U kon uw oor te luisteren leggen

Aan de metaalsmaak van het wanhopige grijpen

Naar de bemoste twijgen

Die boven de poelen van dit lijden

Als ribfluweel uit klamme armen ging glijden

Wat toen gebeurde zal niemand begrijpen

Behalve ik

Wie anders zou het ooit vergeten

Dat in de kuilen van uw handpalmen

De meidoorn bloesemde

Die door mijn huid ging huilen

Zoals dauw die ontwaakt

Op zegge en gras

Met hoop op broze genezing

Zoals het eenmaal was in de bermen

Op de oevers van herinnering

Ik wist niet wat te schrijven

Ik viel in weinige zinnen

Om te kunnen bewijzen

Wat in uw mijmerende beddingen lag opgeslagen

Geen toestand van mij was te benijden

Geen twijfelen

Geen ijlen

Men zei mij

Alleen de wijze treedt in het licht

Die in het zenit van verheven wit

De melk uit anemonen drinkt

Die u mij hebt gewezen in het woud

Ravijnen zijn maar schemeringen

Zogenaamde verloren tijden

Dat is maar een van de genoemde gebieden

Slechts een van de zovele zinnen die ik van u leerde

Heler meester tovenaar

Kijk mij aan

Ik kan spreken

Hier sta ik dan te bloeien

In kamperfoelies weergekeerd

Van essenhout uiteindelijk

Tot Askr werd ik geboren

U hebt me voorgoed met het water van uw blauwkwarts bekeken

Tot u zag dat het goed was