Lieve Desmet

Ze debuteerde in diverse literaire tijdschriften, eerst in Nederland daarna in België. De eerste bundel ‘Een kat in een vreemd pakhuis’ werd uitgegeven in 1993. Hoewel ze aan een aantal optredens deelnam van ‘de Nieuwe Wilden’ in Nederland noemde Bart Vonck haar eerder een ‘nieuwe verstilde’ en haar verzen van ‘a cat on a hot tin roof’. Zich een weg in de wereld schrijven, zich bevrijden van vreemde pakhuizen, van een tijdsgeest van te smalle snit: gender, identiteit, al vroeg (eind jaren 80, begin jaren 90) vonden deze thema’s een weg in Lieve Desmet haar poëzie. Als metafoor voor de identiteit wordt wit tegenover zwart gezet en weet de dichteres zich verbonden met ‘zwarte’ vrouwenstemmen: ‘mijn huis is wit, mijn hart is zwart, ik woon op de kunstheuvel van deze wereld’ Ook het motief van het water dat zijn eigen weg zoekt wordt vaak aangewend.

Doorheen de bundels zien we ook veel engagement naar de wereld toe en naar mensen in het bijzonder. Sterk zijn intimistische portretten met veel empathie geschreven, moedergedichten staan als beelden van Kollwitz rechtop schrijft Bart Vonck over ‘De bedauwde ruimte’ haar tweede bundel.

Hoewel poëzie haar eerste natuur is neemt het werken in de hulpverlening en in het onderwijs veel van haar tijd. Er ligt makkelijk tien jaar tussen de ene uitgave en een volgende bundel. Tegelijkertijd voeden de boeiende werkervaringen de poëzie.

Met gedichten voor de tentoonstelling ’Rodin, Meunier en Minne’ museum M in Leuven (2020), met actieve deelname als dichter van ’De eenzame uitvaart’, als ‘Dichter van wacht’, met deelname aan Gedichtenkrans (initiatief van de Dichter des Vaderlands) heeft Lieve Desmet zich de laatste jaren weer helemaal op de kaart gezet.

Haar laatste bundel ‘In de maat van de zee’ 2020 kreeg zijn tweede druk in 2021:

‘Poëzie die de juiste ‘maat’ opzoekt, die droom en realiteit zo goed mogelijk met elkaar verbindt en daardoor heilzaam werkt. De vele, sterk visuele beelden dragen bij tot dat gevoel van transformatie, het behoedzaam omzetten van het leven in een taal die tegelijk herkenbaar is en mysterieus blijft. Veel materiaal om bij stil te staan, om te herlezen en te overpeinzen. Wie daarna de kust bezoekt, zal wellicht anders kijken.’

Dirk De Geest Mappalibri 11/2019