Kan dit het huis zijn?

In het glas zie ik de buurt gespiegeld zoals toen,

niets dan bomen. Doden dromen in de muren, ,

koude stenen dragen dit oude dak.

Kinderen met mijn stem wonen hier, ademen

de lucht waarin vliegers aan touwen trokken

een boodschap ronkend opsteeg, onbegrepen.

Alles bleef onuitgesproken toen, doodgewoon.

Hier sliep de man die mijn vader was

onder de blote pannen, hier verdween hij

in een boek terwijl uit de radio opera stroomde.

Op een zomerhete dag toen ik een bloeiende moeder was,

de tuin niets dan een vage gedachte aan dagverse groenten

hield zijn hart plots op. Deze heilige grond

bestond verder zonder hem, zonder oogst als toen.

Hier bleef de echo van mijn eerste woorden galmen.

Kan dit het huis zijn waar onder verse lakens

nieuwe wonden worden geheeld?