29

alsof een stem uit de rotsen komt

we komen van zand, we gaan naar zand

de mantra roest tussen mijn oren

verlicht het pad

wie trekt me dagelijks over diezelfde drempel

waar ik niet aan wen, het touw losjes

maar oplettend in één hand

terwijl het klikken van mijn hoeven

de woestijnstilte in de vallei verbreekt?

nooit zie ik het gezicht van de stem

het touw dat mij te eten geeft

al van bij de geboorte was ik grijs als regenwolken

zandgeluiden maakten mijn gewrichten niet

ik draafde over de rode aarde, mijn ie-aa’s

waren vol leven, mijn staart vocht met vliegen

tussen mijn oren is de avond neergedaald

de stem komt nergens meer vandaan

wie tilt de spade hoog boven mijn hoofd

niet losjes noch oplettend, met een kalmte

alsof die weet wat ons beiden opwacht

voorbij de drempel

lees meer uit de reeks Gruis