Vleesjas

Het slagschip in je borst is stuk.

Het leven komt door buisjes bij je binnen.

Als een versleten Zwitsers uurwerk

telt je lijf de laatste dagen af.

Je bent al weg achter je ogen:

je sloop vannacht vast uit je huid,

en nu: een vleesjas ligt de laatste

dagen voor de zomer uit.

De rot die zich een weg naar buiten vrat.

Hoe je de tijd bevocht met blote handen:

je raakte moe, verbeten, afgemat.

Nu lig je in een bed met wieltjes en

wacht je tot je uit dit leven wordt gereden.

Nog even voor het donker aan je spijlen trekt –

nog even, en je bed geeft mee.