_edited.png)
Wat de buienradar belooft
Eerst en vooral wensen we alle reizigers goede wind in de zeilen. Een dik jaar geleden liepen we zacht van stapel met een reisplan in het ruim. In de vrijhaven Utopia lagen we even aangemeerd. Opnieuw steken we van wal. Iedereen heeft het knipperlichteffect van deze pandemie mogen ervaren, een onvoorspelbare rondvaart op de golvende curve. Wat het tij doet, wereldwijd opkomen en afgaan, naargelang de cyclus van de maan. Maar zolang we koers hielden, geen man overboord.
In 2022 gaan we eilanden aan elkaar varen, de biotopen van de taal verder ontdekken en ons onderdompelen in de onder(water)wereld. Poëzie is honderd procent hernieuwbare energie. de bevoorrading blijft altijd verzekerd. Hoewel, de wind van de muze kent een grillig verloop, de buienradar belooft de onophoudelijke afwisseling van zon en wolken. Poëzie wordt groen aangeboord. De voetafdruk van een woord is nul.
Sommige projecten blijven wat steken in de pijplijn, andere maken ruimer vaart. Waar de dichters de kraan dichtdraaien, worden gedichten schaarser. Dat zet de prijzen onder druk waardoor de de 'winst' stijgt aan de aanbodzijde, voor wie de taal ontgint. Poëzie vraagt tijd. Soms moeten de woorden wat rijpen. Uitstel zorgt voor meer smaak en meer dorst, de knaldrang van champagnekurken. Genoeg rond de pot gevaren. Graag laat ik het woord terug aan jullie. Draai de kraan open en voer aan wat je beroert. Op naar een jaar met een rijke vangst, een net dat bol staat van verwachtingen.