De bloemen zijn ons dankbaar

Hartstochtelijk rennen tot aan de Ierse kust

zo diep zwemmen in onze duisternis

moeiteloos onze eigen Stonehenge bouwen

zij zullen wenkbrauwen fronsen over tweehonderd jaar

comfortabele zones

achtergelaten voor wat ze zijn

jagen op grenzen

onszelf toestaan eindelijk adem te halen

wegduiken onder zoute lakens

vocht bevrijdt zich uit onze klieren

riviert van huidplooien naar navels

het bed zucht onder gewoel

droge lucht drukt op ons

we liggen languit op het donsdeken

op een frisse plek in het gras

wind kriebelt aan twintig tenen

meer sterren dan in onze handen passen schijnen ons verwelkomend koel toe

hier kunnen we wegdromen

hier kunnen de bloemen uit onze lakens groeien