_edited.png)
Als de durende mishandeling door ons hart eens kon stoppen.
Zodra een vrouw naar buiten kijkt, maakt ze zich zorgen.
Over een sneeuwend vogelei.
Over bloed aan de zon.
Over donkere luchten die met open armen op iemand wachten.
Ze maakt zich zorgen over de natte eiken rond haar huis.
Over hun verlies van levende eikels.
Over kale takken die hun lippen rood maken voor de lente, zij verdragen zwarte kraaien
als verzet
tegen
de durende mishandeling.
Een vrouw maakt zich zorgen over haar geliefde
die van zijn ademhaling niet terugkeert.
Over de wolfgrijze lijkwagen die zich op zijn dooie gemak van de ramp afkeert.
Binnen,
drukt zij zich aan
tegen de bruine borst
van
het bed.