top of page
Foto van schrijverLeen Pil

Supercool ***

De lengte van een stuk ijs is vluchtig, nog brozer

onder bruggen dan tussen stenen in een rivier

of op een terp. Het ziet er anders uit, als gras


met ondergrondse stengels. Het einde buigt zich

weer omhoog. Soms is het nauwelijks te zien

op welke knoop een stek zich vormt of sterft.


Ooit waren we vissen die het ijs om zich heen

liet komen. We verspreidden geen aarde,

groeven geen vette heuvelgrond af. We woonden

veilig maar ontkwamen niet aan krapte en mist.


De nevel valt ook nu obscuur, raakt het water

en de gronden licht, misschien hebben we het breken

met ons vissengeheugen wel gehoord. Vlak voor de plek


waar de tenen beginnen, scheurt de grond in puntige

barsten. Het ijs komt dichterbij, het koelt het letsel af,

laat het kantelen horen in een waterplas.


 
bottom of page