Kindermond

Marcherend over ijskappen en gletsjers,

door wouden en woestijnen

verzamelen zich de feiten tot een leger

op weg naar steden waar ze, 

neergeplant aan ronde tafels,

rapporten vreten en berekenen    

hoeveel toekomst er nog is.

Want feiten groeien, worden dik en vet

tot ze uit alle ramen puilen,

voor iedereen te kijk. 

Ook voor het meisje met het bord 

dat naar hen opkijkt vanop straat 

en vraagt hoe laat het is.

Nu wordt het stil onder de feiten,

verlegen schrapen ze nog wat cijfers

bij elkaar, lopen de trappen af en vliegen

weer naar huis, tot volgend jaar.

Het meisje denkt: ik schreeuw,

ik schreeuw de wereld bij elkaar.

Een kind, schoolplichtig nog.

Het spijbelt maar.