in witte lakens ...

in witte lakens verzon ik een lied

over dingen die morgen zouden kunnen

en over de vorm van je neus.

je belde om te vragen of mijn bed een hoofdeinde had.

ik stamelde iets wat later een belofte bleek

nu plakt jouw getaand vel aan het mijne,

lopen wij samen tegen

een muur van wazige roes

dat waarvan ik dacht dat het schaamte heet,

omhult me met elke beweging, fluistert,

schreeuwt, verstomt.

terwijl jij moeiteloos in mij overdeint

scheur ik in lange repen

bij het weggaan een gefluisterd vragen

blijf bij mij

op dit anderhalve bed

uit: Kreukelzones

uitgeverij De Zeef