Eerste zee

Een grote golf slaat me omver, daar drijft mijn masker.

Ik beweeg vanzelf in dit rebelse water; adem in, uit.

Zeurende pijn trekt stilaan weg.

Mijn lichaam herkent de deining

in een moeder, mijn eerste zee.

Ik zwem tussen wier, oud wrakhout, stukken touw met knopen

rozen voor de verdronken zeeman.

Aan mijn verkeerde been hecht zich de as van Claus.

Zie ik hier zijn ware gelaat en dat van moeder, zus?

Op het droge kwamen we mekaar maar even tegen.

Jouw water was dit water, moeder,

vandaag neemt het mij mee

en werpt mij terug op het mulle zand. 

Ik kijk recht in de ogen van de eerste

reis met jou naar deze boorden:

emmertjes vullen en keren,

kleur van papieren bloemen op het strand.

Er is geen eerste, geen laatste zee.