Beuk

In een tuin die niet de mijne is, blijft de waanzin

genaamd geschiedenis aan zijn schors kleven. 

De vele levens gegrift in zijn annalen

en hij die almaar kleiner lijkt in de uitlopende schaduw

van economische groei. 

Mensen komen, lijven hem in en snoeien hem

de mond voor een extra streep zon. Na een tijd

zijn ze weg, dood of onverschillig. Voor minder

zou hij nootjes op hun hoofden spugen. 

In een tuin die ook de zijne is leeft de hoop 

ondergronds, worden plannen gesmeed, 

te fijnmazig voor mensen. 

uit: Herinner mij er morgen aan - uitgeverij De Zeef