zo houd je het min of meer behapbaar

je neemt je intrek op de aardbol en je begint

met geld de wereld in de aarde te wrijven

met stemmen die overal hetzelfde klinken

de zon spiegelt gewoon staccato in kantoorglas

de wind draait om de hoek van kunstbergen

de regen vervaagt elke schaal van bevatten

en toch steekt -mogelijk tegen beter weten in-

wilde spinazie haar bloem uit een asfaltbreuk

maar verliest het van een meerjarige tegeltuin

wat omarm je: waterdroogte of verdrinken

een rits, klittenband, je knopen tellen of eet je

liever huiver, tot de rode lamp het bloed dooft

nergens leer je de aardbol beter kennen

dan in de overrijpe supermarkt, die wereld heet