Vlies

Het laatste is dat huis waarin je doodgaat

tussen overschotten van tijd en wonen

want wat bracht het leven mee waarvan

je moet geloven wij zijn hier geweest.

Zoals de piano daar die in het lied

van de mensen staat of de stoel die je

met rust laat als je gaat naar waar je niet weet.

Voor dit gedicht zeg je zullen ze de kamers

leeg maken voor wat er vaststaat na ons twee

met eerst de woorden die men ruimt in de zin

van een verloren keer en daarna tastbaarder

met de handen die men pikt uit nacht en muziek.

Misschien dat men het vlies over de melk zal sparen

of iets anders dat men licht vergeet.