Territorium

Dit land is van niemand

niet stad niet dorp niet mooi niet thuis. 

De snelweg trekt een suizend vacuüm

erlangs windmolens als nutteloze harken

onderaan de brug een barricade van heuphoog gras. 

Braamstruiken laten een patroon van zachte krassen achter

in mijn handen vruchten die nooit helemaal zoet zijn

zwart als gemorste inkt. 

Verderop staat een bouwsel

morsig zeildoek met rondom afval, lege flessen

het spoor is vers, de bewoner afwezig. 

De angsthaas in mij wil wegrennen, de mens talmt

krabbel in vier talen op een papiertje, bevestigt

wie ben je, ik kom een andere keer terug. 

Op de landweg in de verte rijdt een rode postauto

hij stopt hier niet, ik kijk hem na tot hij uit het zicht verdwijnt. 

uit: De inventaris van wat blijft - uitgeverij De Zeef