polaire binding

water van de aarde, eeuwenlang

zweefden we, zeefden we onze begeerte,

dorstten naar andere kanten van de heuvels,

en lieten jou verloren lopen

terwijl jij zwijgend onze lichamen bewoonde,

onze hersenen spoelde en zuiverde van zinnen.

wij waren de stok, jij was de berg

die werd geslagen. we zijn uitgespeeld.

laten we de rollen herverdelen nu we bijna

verdrinken in de zeepbel waarin we

onschuld veinzen. op de akker van waarschijnlijkheden

boren we benieuwd onszelf aan,

leggen ongekende bronnen bloot, ouder

dan de eerste aarde. we kijken met andere ogen

naar het turquoise waarmee jij de hemel behangt.

midden in de storm zullen we je herkennen:

oog en ankerpunt. we zullen je zegenen,

ons verbinden, waterstofbruggen bouwen

en op de wereld blijven drijven

als schaatsenrijders op dun ijs.