_edited.png)
onder wolken reist
een man, al wat hij ziet, tracht
hij mee te dragen
er komt een moment
waarop hij alles wat hij
heeft verzameld, moet
vergeten, op reis
naar boven de wolken draagt
men geen zware vracht,
slechts één gedachte,
onderweg vraagt hij zich af:
een herinnering
misschien, welke dan,
één die zo ontroert dat het
hem huilen doet of
een zin misschien, uit
welk gedicht of spijt of niets,
gewoon het kijken,
een laatste keer naar
de wolken boven hem voor
hij de ogen sluit
*
Toen de schilder de wereld voor ons openbrak,
konden we de koorden waarmee we ons vastklampten,
vieren en dansen met onze voeten op de grond.
Het wezen dat ons deed ontwaken, kreeg vele namen
en werd zo steeds lichter. Eindelijk voelden we
hoe dun onze huid moet zijn
zodat vleugels uit onze schouders scheuren,
wij kunnen openklappen, verder reiken dan dit moment.
*
Denk eens aan het lawaai van 4.773 satellieten
die tegen oorverdovende snelheid rond de aarde tollen.
2.877 van deze satellieten hebben een lege batterij.
Zij zweven in een kerkhofbaan waar ze niet kunnen botsen
met de operationele satellieten.
Soms laat men dode satellieten crashen in de Stille Oceaan.
De meest afgelegen plek op aarde is een satellietenbegraafplaats.
Sommige satellieten zijn spionagesatellieten.
De kans bestaat dat er nu één op jou is gericht,
maar dat verontrust je niet.