Offer

elk tijdsgewricht kent zijn eigen artrose

je voelt het broze kraakbeen in de veelvraat, die met zijn poten trekt

in vergane permafrost

dit beeld neemt bezit van mij

terwijl het vragenformulier informeert onder punt 1, hoe je anno nu

tegen je eco-afdruk aankijkt

tja

jij reageerde meteen: het perspectief van Google Earth verschilt niet

van jouw stokoude zwart-wit luchtfoto’s

ik hoor daarentegen de smeekbede uit een doodijsgat, zie overal

een meteorolietinslag en struikel over polygonen op de heuveltop

maar helaas zegt het jou niets

vergeet niet, de bodem in Finnmark is zompig en weigert nog langer

(in wat ooit winter heette) te rimpelen, probeer ik nog maar eens

en vergeet ook niet, de voetprint van ons koortsachtig bestaan ontaardt

in gaten in hersenen, in opgewarmde instantsuccessen

wat blijft er van ons over, nu men zelfs de kans tot eeuwig leven ziet

misschien kan je alsnog een geoloog naar de boomloze vlakte sturen

natuurlijk zonder iPhone, want ook een duur kompas zonder richting

werkt niet

wist men lang geleden al in de Surplus Army Store van Tromsø

het vraagt bij de huidige zuigende laars evenveel van de glazen bol

die lekt, dan van de webshop met gerecyclede rendieren

en een poolvosknuffel (‘nu met korting’): woekerende vormen

van moderne verminking

ik herlees de plot van het gelig offer

op de onsterfelijkheid van een blok graniet

gebaseerd op de roman Nooit meer slapen, Willem Frederik Hermans, 1966