_edited.png)
tweede voorpublicatie uit GOLEMAN
finale van ‘Liedboek voor de grote reus’ (2022)
ge denkt nu dat ik mensen haat maar nee er zijn toch fraaie exemplaren bij
(doch kent gij diersoorten die nest bevuilend elkaar opsluiten, zelfs folteren
die oudjes in een blokkendoos doen wegkwijnen en Moeder Aarde leegzuigen)
zo kwam een troubadour naar mij, een waarlijk knappe bruid met spitse vossensnuit
met elfenoortjes, groenbruin ogenpaar: ‘ik breng van Adamo Tombe la neige
voor u, dan komen alle zwerfkatten van hoog en laag naar uw begrafenis’
maar ik zei – ’t was wellicht gebrul voor haar – ‘ik wil dat gij uw eigen lied murmelt’
wat zij ook deed, met rode boventonen, ’t was alsof een roodborstje mee zong
(dat werkte helend, was de nacht voordien gekweld geweest door de helwitte meeuw
het was een carrousel van tot dan ongekende angst, de crash van mijn systeem
ik had een reuzenles geleerd en surfte op een walvis als de wind terug)
haar lied vervoerde mij naar Dromenland, ik wou haar optillen maar brak haar nek
ik hoor haar nog, ze had haar eigen Liedboek bij maar keek naar mij terwijl ze zong:
‘stil, Goleman, ik weet: de Zwarte Raaf die at u op als kind, de stervende
zon braakte slangen uit maar nu is er een veld aan de rand van het bos, een kraai
die maakt een praatje met een jonge vos over het licht dat speelt in ’t eikenbos
gij kunt het horen, kijk niet maar goed zien: de vensters van de hemel en “koekoek”
uw hart mijn hart – we swingen samen als dolfijnen springend in de sterrenzee
we tippen letters tot een woord, we lippen honingraten tot een zin die zingt’
