_edited.png)
over De geur van zwart
gedichten | Tom Marien
illustraties | Pascale Pettersson
uitgeverij | Poëziecentrum
Op 8 mei werd de geur van zwart door het Poëziecentrum in Gent aan het publiek voorgesteld. Als de mooie opkomst van geïnteresseerden een voorbode mag zijn voor de appreciatie door lezend Vlaanderen en Nederland, dan belooft deze bundel van graphic poems bijzonder in de smaak te vallen. De kruisbestuiving van woord en beeld kan daar één van de oorzaken van zijn, maar beide kunstenaars blijven ook afzonderlijk stevig overeind. De poëzie van Tom Marien is sterk en suggestief en kan ook los van de beelden gesmaakt worden. Het werk van Pascale Pettersson begeestert als een sprong in het diepe, dat zich langzaam openbaart in uitdijend zwart en rode accenten. Enerzijds vullen beiden elkaar aan, anderzijds vertellen ze ook een eigen verhaal, dat ze op het juiste moment afbreken op het raakvlak van het suggestieve en het ongewisse.
twee paar wanten draagt ze
en een berenmuts met een scheermes
schraapt ze bloemen van het raam
en krijgt zichzelf niet te zien
Er wordt een wereld opgeroepen van naakte, kwetsbare mensen van verschillende leeftijden (alleen of in relatie tot elkaar), dieren die zich op de grens van het beestachtige bevinden, bossen die aan tralies doen denken. Een sprookjesuniversum dat zijn authenticiteit ontleent aan het dagelijkse leven en opgebouwd wordt uit taal en verschillende creatieve materialen (potlood, aquarelverf, lijm, overtrekpapier, …). Lijfelijkheid vormt de rode draad doorheen het werk.
Met een strak minimum aan woorden en subtiele lijnen weten Tom Marien en Pascale Pettersson een luisterrijk, coherent geheel te creëren. Wanneer je de bundel leest, sta je stil bij iedere wending, bij elk idee dat of uit de tekst, of uit de vloeiende en bijtende illustraties verrijst. Dit is een werk dat niet als een mokerslag binnenkomt, maar langzaam onder de huid kruipt, wringt, krabt en nog lang blijft nazinderen. Een boek dat je na het wegleggen onmiddellijk terug vastpakt om te bladeren naar dat beeld dat beklijft.
het koudst blijft de hand
die zich vergist
Op de boekvoorstelling verontschuldigden beiden zich voor de duisternis in het werk. Volstrekt onnodig. Hoewel het inderdaad om een donkere bundel gaat, is het geen bedrukkend werk. Het zoekt het rauwe op waar we in verschillende levensfases op botsen, puurt er schoonheid uit en werkt op deze manier louterend en berustend. Misschien heropent De geur van zwart de deur naar een soort poëzie, waarin meer kunstenaars zich opnieuw durven wagen aan het graven in eigen kelders, om iets van hun persoonlijke duisternis als een opgedolven schat te delen met hun lezers.
