_edited.png)
Stel je voor: muggen die niet langer zoemen
aan je oren, je lek prikken op een terras vol groen
met uitzicht op zee, enkel de wind die speelt
tussen papajabomen, het zweet van de avond
verzacht. Ik weet nog dat ik dacht hoe ver wij waren
gekomen om ons lichaam niet tot last te zijn
het verhaal te laten beginnen precies zoals we
dat wilden. Alsof herademen zelfs niet nodig was
een mens alleen maar hoeft te zitten, staan en liggen
om zichzelf heruit te vinden en god te wanen
alles mag blijven waar het achtergelaten werd
zolang de stilstaande tijd geen val is, maar het einde
van iets inluidt, wij het vuur weer levensecht in handen krijgen.
