_edited.png)
Nathalie Depoorter
Pieter Nolf
Wat hebben we nou aan onze fiets hangen, hoor ik u denken. Kan dit nog wel anno 2021, een gedicht netjes verdeeld in kuise kwatrijnen, waarbij in elk kwatrijn de tweede en de vierde regel rijmen? Wel, ik ben van mening dat alles kan in poëzie zolang het maar goed gemaakt is. ‘Krasse poester’ is een titel die de lading dekt. Dit gedicht dat begint met de formidabele regel ‘Er was eens een sprookje’ laat u in de titel al weten dat het in dialoog gaat met het beroemde sprookje van Assepoester, die na flink wat gedoe het, al naargelang de versie, gouden of glazen muiltje past en uiteindelijk met de prins trouwt.
In de versie van Nathalie Depoorter is de hoofdrolspeelster geheel niet onder de indruk van de prins. Zijn huwelijksaanzoek na een avondje dansen wordt prompt afgewezen. De jongedame raakt niet in vervoering van een wit paard, een kroon of een paleis. De prins loopt een blauwtje op wat hem ten zeerste verbaast. Beide leven verder, lang en gelukkig, maar de prins voelt zich toch stevig bij zijn pietje gepakt.
(Of net niet, het is maar hoe je het bekijkt.) Wie wil er nu niet trouwen met een prins?
Dit lijkt een gedicht bestemd voor kinderen, maar het is veel meer dan dat. Het is een royalty-gedicht. Het spraakmakende interview van prins Harry en Meghan Markle bij Oprah Winfrey ligt nog vers in ons geheugen. Meghan Markle paste het muiltje wel, maar het zit een beetje ongemakkelijk. Denken we ook aan prinses Charlene van Monaco, dé gouden kooiprinses bij uitstek. Dit is tevens een feministisch gedicht. Vrouwen en mannen zijn gelijkwaardig. De mening van vrouwen telt en mannen moeten die respecteren. Het is ook een beetje een MeToo-gedicht. De prins mag best nukkig zijn omdat hij de afwijzing niet verwacht had, maar hij moet Krasse poester met rust laten. Haar neen is geen playing hard to get, maar wel degelijk een neen. Tenslotte is het ook een pleidooi voor een gewoon en eenvoudig, niet-materialistisch bestaan. Vivre heureux, vivre caché. Een fiets verkiezen boven een wit paard, waarom niet? Een fiets eet minder haver en dropt geen vijgen.
Als je die drie betekenislagen afpelt, dan houd je een gedicht over dat zich uitstekend leent om aan kinderen aan te bieden. De waarden die het gedicht bevat, worden hen op een speelse en ongedwongen manier onder de aandacht gebracht. Verder prikkelt deze parodie op een bestaand sprookje de fantasie en taalvaardigheid van kinderen die hier oog voor hebben. Elkeen die dat wenst kan aan de slag gaan met een sprookje, een verhaal, een liedjestekst…en er een nieuwe versie van brouwen. De mogelijkheden van taal zijn oneindig. Taal verruimt de blik op de wereld. Een kind dat creatief met de rijkdom van taal leert omgaan, kan die creativiteit kopiëren naar andere interessevelden, wat dan weer in hoge mate de algemene ontwikkeling bevordert.
Wat de tekening van Pieter Nolf betreft, ik ben er niet wild van. Het is mooi dat de close-up het gedicht niet nauwgezet illustreert, maar als dit gedicht ooit in een kinderboek komt, dan mag die tekening voor mij iets kleurrijker. Bovendien is wat we op de tekening zien een flipflop, slipper of teenslets, terwijl er in het gedicht sprake is van een sandaal. Dat is niet hetzelfde. Volwassenen kennen het verschil, maar kinderen soms nog niet. Een verwarring die best vermeden wordt.
bio: