archief

ik heb van bijna alles foto’s gemaakt,

vastgelegd wat nooit meer niet kan zijn geweest

om later vrolijk doorheen de kleuren

van mijn geschiedenis te kunnen scharrelen.

sommige foto’s zijn nooit genomen. ze vallen

buiten het spectrum van zichtbaar licht, doen pijn

aan de ogen en zijn te groot voor het album.

vergeefs probeer ik ze niet te bewaren.

ze hebben zich stiekem toegang verschaft

tot de kruipkelder van mijn geheugen

waar zelfs vergeten wordt te vergeten.

met de jaren worden ze scherper.

zoals de laatste keer dat mijn vader

verticaal van me weg strompelt. zijn trillende handen

kunnen niet kiezen: pyjamabroek ophouden

of steun zoeken bij de verre witte muren.