naar het werk van Camille Claudel
Er zijn geen tien manieren om
de werkelijkheid op de huid te zitten.
Te zwoegen op levensfases.
Om te luisteren naar oude meesters.
Denk aan een ziel kappen uit steen.
Aan een lijf veranderen in een beeld.
Denk aan de opoffering waarvoor je
nooit geridderd wordt.
Zo zijn er armen benen ogen
die akkoord moeten gaan met dood.
Zo is er de kunst van technieken
die gewicht zichtbaar moeten maken.
Alles terwijl men wacht op iets groots.
Wie niet wil stuiten op het woord grens
moet geloven in zalen vol poëzie.
Wie zijn hemel wil verdienen moet
het vlees naar de aarde halen.
Alles terwijl men een hand heeft
in een diep en heelhuids besef.
De beweging ervan.
De bevroren stilstand bewaren.
De afstand tot het lichaam aanraakbaar maken.
