Wals

       naar het werk van Camille Claudel

Er zijn geen tien manieren om

de werkelijkheid op de huid te zitten. 

Te zwoegen op levensfases.

Om te luisteren naar oude meesters.

Denk aan een ziel kappen uit steen. 

Aan een lijf veranderen in een beeld. 

Denk aan de opoffering waarvoor je 

nooit geridderd wordt.

Zo zijn er armen benen ogen 

die akkoord moeten gaan met dood.

Zo is er de kunst van technieken 

die gewicht zichtbaar moeten maken.

Alles terwijl men wacht op iets groots. 

Wie niet wil stuiten op het woord grens

moet geloven in zalen vol poëzie.

Wie zijn hemel wil verdienen moet 

het vlees naar de aarde halen.

Alles terwijl men een hand heeft 

in een diep en heelhuids besef.

De beweging ervan.

De bevroren stilstand bewaren. 

De afstand tot het lichaam aanraakbaar maken.