Bart Verstraete
toen het glazen oerwoud zijn valkuilen open sloeg
soortgenoten samentroepten kuddes en scholen aanschoven
voor poorten van fuiken en kooien
ben ik nog voor zonsopgang weggeslopen
naar een grootstad van wilgen en berken waar wandelpaden aangeboden lagen
in etalages van blinkende bladeren
ik hoefde geen sporen na te laten ik moest geen varen geen steen
of wortelstronk markeren niemand zou me volgen
langs mijn slingerweg
de meeste van mijn dagen bracht ik door in kruinen van een warenhuis
waar ik vrij kon zwerven tussen bessen en noten
en met mijn reukvermogen
de afstand kon vergroten