Bert Struyvé
Bijgewerkt: 29 mrt 2022
hoe je een vinger achter stijgend water krijgt
hoe je achter de horizon van de zee geruis hoort
hoe het naakte hart de rest van het lichaam kleedt
het is de rafelrand van wat nog lijkt te kunnen
alsof fijn zand niet verder uit elkaar kan vallen
eerder langs de vloedlijn: de open stiletto’s
tenenkrommend gelakt, ze schilderen onregelmatig
een spoor van vochtige putjes
je vindt water de grote hinderlaag, de ruimte
en de grijze lucht blijven ongewis
geen kabel of handvat om je aan op te trekken
de natte ribbels verharden bij elke windvlaag
vlak voordat de vloed vonken baart
je bijt op je lip, je ademt bloedzout
de verpakte klapzoen voor mij roetsjt achter het duin
en mijn beltegoed dan? dat glipt me door de vingers