Deksel

We drinken, gooien ons keurslijf af, hij en ik
 Terwijl er in de hoeken van ons hoofd iets loert
 en los wilt komen, een dier dat opgegraven ligt.
 
 Straks lopen we elkaar als onverschillige honden voorbij,
 zien slechts het glas tussen de stenen.
 
 Hoe ver we ook gaan, we weten dat verdwijnen
 slechts mogelijk is in de kloof van de slaap.
 
 Daar tilt hij mijn lichaam op zodat ik zie
 wat er boven zijn hoofd gebeurt.
 Het lijkt alsof er een deksel van de aarde wordt gelicht
 en alles zich op één plaats heeft verzameld.